351

شعر نزار قبانی رو که گذاشتم اون جایی که میگه " عشقت به سرزمین های اندوهم کوچاند   که قبل از تو هرگز بدان ها پا نگذاشته ام" منم باید بگم هیچوقت توی زندگیم توی هیچ لحظه ای از اینکه عاشقت شدم پشیمون نشدم. قبل از تو نه از شعر خوشم می یومد نه از موسیقی های آروم و نه از آهنگهای غمناک و پر معنی. تو به من یه تفکر یه ذهن دادی که هیچوقت نمی تونستم در هیچ موقعیت دیگه ای به دستش بیارم. احتمالا منم میشدم عین خیلی از آدمهای دورو برم که هیچ چیز جز خودم برام مهم نبود می شدم یه ماشین که لذت زندگی رو فقط توی زرق وبرقش می دیدم نمیگم اونا اصلا نیست ولی توی زندگی فقط اونا نیست چیزای خیلی مهم تری هم وجود دارن.من یه آدم دیگه شدم یه علی ِ دیگه . درسته از بعضی جنبه ها خیلی بهم لطمه زد ولی من اینی که الان هستم رو با هیچ چیز دیگه عوض نمیکنم. من عاشق این علی هستم چیزی که با بودنت و با نبودنت به دست آووردم ...  "عشقت به من آموخت اندوهگین باشم"  و شادی را در غم جستجو کنم که هیچ لبخندی پایدارتر از آن نیست. عشقت به آموخت شعر بخوانم با موسیقی به رویا روم و از هر کتابی داستانی ناتمام بسازم. عشقت به من آموخت زندگی از پاییز آغاز می شود و با باران ادامه می یابد و به پاییز هم ختم میشود. عشقت به من آموخت کودکی در سرزمینی دور می گرید... عشقت به من آموخت آدم باشم  مهربان باشم  دوست داشته باشم  عاشق باشم   ... 

- دیشب خوابتو دیدم ، حالا چون من بودم داشتم هر کاری که ...