245

بگذار ســــر به ســـــینه ی من تا که بشنــــــــوی
آهـــــــنگ اشــــــتیاق دلی دردمــــــــــــند را
شاید که بیش از این نپـسنــــدی به کــــار عشق
آزار این رمــــــیده ی ســــــر در کــــــــــمند را
بگذار ســـــر به ســــینه ی مـــــن تا بگـــــویمت
اندوه چیست عشق کدام است غم کجاست
بگـــــــذار تا بگــــــــویمت این مرغ خــــسته جان
عمــــــریست در هــــــوایت از آشیان جداست
دلتنگـــــــم آنچنان که اگــــــــــــر ببینمت به کام
خواهــــــــم که جــــــاودانه بنــــــالم به دامنت
شــــاید که جـــــــــــاودانه بمـــــــــانی کنار من
ای نازنــــــــین که هیــــــــچ وفا نیست با منت
تو آســـــــمان آبـــــــــــــی آرام و روشــــــــنی
مـــــن چون کبـــــــــوتری کــه پرم در هوای تو
یک شب ســــــــــتاره های تو را دانه چین کنم
با اشـــــــک شــــــــرم خویش بریزم به پای تو
بگذار تا ببوســــــمت ای نوشــــــــخند صبـــــح
بگـــــــــذار تا بنوشــــــمت ای چشمه ی شراب
بیمار خنــــــــــــده های توام بیشـــــــــتر بخند،
خورشـــــــــــید آرزوی منی گــــــــــــــرم تر بتاب