گناه

دارم امید عاطفتی از جانب دوست

کردم جنایتی و امیدم به عفو اوست

دانم که بگذرد ز سر جرم من که او

گرچه پری وش است ولیکن فرشته خوست

چندان گریستم که هر کس برگذشت

در اشک ما چو دید روان گفت کاین چه جوست

...

حافظ بد است حال پریشان تو ولی

بربوی زلف دوست پریشانیت نکوست