اوج مرد بودن دراینه که بتونی هر نیاز یا خواسته ای که طرف مقابلت داره  برآورده کنی یا حداقل احساس کنی تورو یه آدم بی عرضه و بی خاصیت نمی دونه . این ممکن نیست مگه اینکه طرف مقابلت کاملا به تواناییت ایمان داشته باشه و تو رو باور کنه . اینجوری اگه هم عرضه شو نداشته باشی ولی تمام تلاشتو می کنی ، و دیگه کاری نیست که از عهده تو بر نیاد .

 این موقع ست که به وجودت افتخار می کنه و تو هم چیزی که مدتها دنبالش بودی پیدا می کنی و این حس دو طرفه از همه اینها بالاتره.

پی نوشت : چند کلمه از مادر (ببخشید) پدرِ عروس .